New Zealand; North Island

Kia Ora New Zealand

En toen was de dag aangebroken. De dag dat ik Australië zou verlaten en een nieuw avontuur in Nieuw-Zeeland zou beginnen. Na afscheid te hebben genomen van Marije en Felice, ging mijn weg op naar het vliegveld. Na een rit in de bus en trein, inchecken, door de security's heen en het vinden van de gate, was ik klaar om 3 uur en 10 minuten te vliegen. Onderweg moesten we weer een kaartje invullen met je gegeven en dingen die je hebt om 'aan te geven'. Ik had bijvoorbeeld het geval dat mijn schoenen en slaapzak in de wildernis hebben gelegen. Dat heb ik netjes aangegeven. Op het vliegveld in Auckland aangekomen werd mijn paspoort en visa gecontroleerd, kon ik mijn koffer halen, moest ik mijn kaartje laten zien aan een meneer en stelde hij me een paar vragen. In twee minuten was het gepiept en werd mijn backpack door een X-ray gehaald om alles te checken. Alles is goed gegaan en na een Simkaartje die ik moest aanschaffen en het boeken van de shuttlebus arriveerde ik om half 8 's avonds in mijn geboekte hostel in Auckland. Helaas met ontzettend veel hoofdpijn, dus na een supermarktbezoekje ben ik direct in bed gekropen. Wel valt me nu al op dat de mensen hier zo onwijs aardig zijn. Iedereen in mijn hostelkamer begon tegen me aan te kletsen, net zoals iedereen op de gang of in de keuken. Het sfeertje hier in Auckland bevalt me nu al goed.

De volgende ochtend was ik uitgerust en ben ik vroeg opgestaan om de stad te verkennen. Ik ben een rondje gelopen bij de Harbour, langs de skytower en door de binnenstad. Nog steeds bevalt Sydney me meer, maar het kan nog veranderen natuurlijk. Om 10 uur ben ik een tour gaan doen die vanuit het hostel werd georganiseerd naar Mount Eden. Dit is 'dode' vulkaan met uitzicht over de stad. Ik heb wat nieuwe, gezellige mensen leren kennen en de hike op de vulkaan was erg mooi (en warm met 28 graden). De vulkaan is nu nog een gat in de grond, maar het uitzicht over de stad is adembenemend! Ik heb me ontzettend vermaakt met de backpackers. Hierna kwam het mooiste van de dag. Hier in Auckland worden de LES MILLS workouts gemaakt! Hier hebben ze dan ook speciale Les Mills sportscholen. Natuurlijk kon ik het niet laten hier een paar lesjes mee te pakken. Hier geven de beste instructeurs van de wereld les en ook hier worden de Les Mills workouts opgenomen die over de hele wereld gaan! Onwijs gaaf natuurlijk voor een les Mills fan zoals ik. Ze hebben er drie in Auckland, maar ik besloot naar de 'hoofdfitness' te gaan waar alles wordt opgenomen. Bij aankomst kreeg ik een rondleiding door de hele fitness van een Duits meisje die er werkte. Ik kon mijn ogen niet geloven hoe groot de zalen waren, hoe nieuw de apparaten zijn en hoeveel extra's ze hier hebben; zoals sauna's, zwembaden, winkeltje voor proteine drankjes en een winkeltje voor Les Mills kleding. Ze hebben hier alles wat een fitness zich maar kan wensen. Ik besloot een lesje Bodyattack en Bodystep Athletic mee te doen, mijn twee favorieten! De Bodyattack was in de enorme zaal waar ongeveer 120 mensen in passen! Nu was het niet zo druk door de vakantie, maar ik heb genoten van ieder moment (zoals altijd!). Ook de bodystep athletic was geweldig met twee goede instructeurs (beter dan die van Bodyattack). Het was zwaar twee cardio workouts achter elkaar, maar ik had het nodig na 3/4 weken niks doen. Als ik terug kom in Auckland aan het einde van mijn trip, kan ik niet wachten om Bodyattack met Lisa Osborne te doen. Dit is de persoon die de Bodyattack lessen maakt. Zij is de bekendste Les Mills instructeur van de wereld, dus ik moet en zal een les met haar meemaken. Met een goed gevoel ging ik die avond terug naar mijn hostel waar ik al mijn eerste medereizigster voor de busreis ontmoette.

Op woensdag 30 december startte mijn reis met de Straybus. Dit is een bus die door heel Nieuw-Zeeland rijdt, waarbij de buschauffeur ook een gids is. Hij laat ons de geheime plekken van NZ zien, hij boekt voor ons de accomodatie en tourtjes met korting. Een onbezorgd gevoel dus. Echter wordt alleen de eerste en soms de tweede nacht in een hostel gegarandeerd en raakte ik in paniek toen ik zag dat ik vier dagen in Paihi zou zijn en geen hostel van te voren had geboekt. De gids/buschauffeur vertelde me dat ik het ter plekke kon checken maar me niet te veel zorgen zou moeten maken. Ik had bij vertrek een grote Stray bus verwacht, maar het was een klein tourbusje omdat er niet veel mensen op dit stuk van de reis meegingen. Onze eerste stop, na een heleboel informatie van de gids, waren de bekende bomen en grootste bomen van de wereld (ik ben even de naam vergeten). Toen we eenmaal in de Bay of Islands aankwamen, stond ik er even van te kijken hoe mooi en toeristisch het hier is. We blijven in dit gebied in het plaatsje Paihia en ik heb al wat aardige mensen leren kennen. Die middag besloten we de ferry te nemen naar Russel, dit ligt tegenover Paihia aan de andere kant van de Bay. Hier heb ik gezellig met twee meiden een ijsje gegeten en zijn we naar een lookout punt gelopen met uitzicht over de mooie blauwe Bay. Na wat relaxen aan het strand, hebben we de boot teruggenomen en hadden we die avond een BBQ in het hostel. Er was ook een Nederlands koppel mee op de reis en met hun ben ik die avond over de boulevard gelopen en hebben we een drankje gedaan op een terrasje met uitzicht op de Bay. Een erg mooie plek om te zitten!

Die volgende ochtend had ik een dagtrip naar Cape Reinga. Dit is het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland. Ik moest er zoals gewoonlijk weer om 6 uur uit en onze eerste stop was 90 mile beach. Dit is een enorm lang strand, waar we letterlijk overheen gescheurd zijn. We hebben geluk gehad want de vorige dagen zijn er een aantal tourbussen vast komen te zitten, maar wij gelukkig niet. Dit deed me een beetje herinneren aan Fraser Island waar we ook over het strand konden scheuren. Onze volgende halte waren de zandduinen. In Australië ben ik van 40 meter hoog omlaag gescheurd, maar deze waren 100 meter hoog! Het was dan ook een hele klim omhoog wat niet makkelijk was met de wind. En tijdens de rit omlaag kon ik letterlijk zand happen. Het zand zat overal! Maar het was zeker gaaf om te doen van zulke hoogte! Het hoogtepunt van de dag was daarna aangebroken; Cape Reinga, het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland met het lighthouse én je zag letterlijk het punt waar de Tasman zee met de South Pacific Ocean tegen elkaar aan komen. Je ziet ook verschil in kleur van de twee zeeën. Heel apart om te zien. Op de terugweg van de dagtrip maakten we nog een stop bij de bekende bomen en zijn we richting hostel gegaan waar ik me heb klaargemaakt voor New Years Eve in Paihia!

Samen met twee Duitse meiden en wat mensen die ik in het hostel heb leren kennen zijn we naar het feest gegaan in het hostel; de Fluor Party. Na het indrinken in de kamer zijn we naar het café gegaan en zijn we tot 10 voor 12 hier gebleven. Vervolgens ging namelijk iedereen richting het strand voor het vuurwerk. Om 12 uur was het prachtige vuurwerk over de Bay of Islands te zien! Het waaide enorm, maar gelukkig hadden we geen regen. Na deze knaller zijn we terug gegaan naar de bar voor een verder feestje. Ik heb zeker een leuke en gezellige oud op nieuw gehad hier in Paihia. Erg grappig dat ik van te voren nog geen idee zou hebben met wie ik überhaupt oud op nieuw zou vieren. Ik heb deze meiden die ochtend leren kennen en de andere mensen, maar ik heb me ontzettend vermaakt! Helaas liep het vanaf het feest iets minder goed. Ik wilde gaan slapen, maar ik en een Zwitserse jongen in de kamer kregen hiervoor helaas niet de kans. Er zaten wat meiden en jongens in de kamer (familie van elkaar), die maar niet konden ophouden met kletsen en lachen. We hadden er al wat van gezegd, maar dit bleek niet te werken. Totdat 's nachts een huilende dame onze kamer binnenkwam en ik de volgende ochtend begreep dat ze was verkracht door een jongen uit haar kamer. Blijkbaar heeft de politie hier in mijn kamer gestaan. Ik heb amper geslapen door hun geklets en licht aan/uit, tevens in de morgen, maar ik heb niet meegekregen dat zels de politie in mijn kamer heeft gestaan. Ik had mijn oordoppen in gedaan in de hoop te kunnen slapen en dat heeft gelukkig voor een aantal uurtjes gewerkt. Ook hebben ze mij wakker geprobeerd te schudden, omdat de huilende dame dacht dat ik een van haar vriendinnen was, maar dat bleek ik niet te zijn. Naja, na een beroerde avond werd ik die volgende ochtend wakker en wilde ik met de Duitse meiden een wandeling te maken. Helaas regende en stormde het zo hard dat dit er niet van is gekomen en de kans groot is dat de dag erna mijn boottocht naar de Hole in the Rock niet door zal gaan. Hun dolfijnencruise is namelijk ook al geannuleerd. Omdat het dus regende besloot ik maar mijn foto's en blog bij te werken en wat uren slaap in te halen. Die nacht hadden we het probleem dat het brandalarm afging en we allemaal naar de straat moesten om uit te vinden waarom het alarm af ging. Daar stond ik dan in mijn pyjama in de regen op de straat. Na 10 minuten kon ik gelukkig mijn bedje weer in voor een goede nachtrust en minder luide mensen dan vorige nacht.

De volgende ochtend was het daadwerkelijk zo dat de boottocht maar een gedeelte van de tour zou doen. Dit vond ik zijn geld niet waard, dus heb ik mijn geld terug gekregen. Die dag heb ik weer de hele dag in het hostel gehangen vanwege het slechte weer. Heel erg jammer van de reis aangezien er nu weer twee dagen verloren zijn gegaan en ik een hoop dingen hier niet kan zien. Hopen dat de rest van Nieuw-Zeeland beter weer heeft, het is namelijk ZOMER! Ook al lijkt het niet zo. De volgende ochtend zou het regenen, net als de vorige dagen, maar deze ochtend begon het weer eindelijk op te klaren. Ik had de boottocht deze ochtend nog kunnen doen, maar omdat ik te laat wakker was, omdat ik dacht dat het weer zou regenen, kon ik dit niet meer doen en besloot ik met een kamergenootje een wandeling naar een lookout punt te doen. Vervolgens heb ik nog een uurtje aan het strand gelegen en toen bracht de Stray bus ons weer terug naar Auckland waar ik wonder boven wonder een afspraak had met een collega van Toverland: Nathalie.

We hadden niet verwacht DAT het nog zou lukken om elkaar te zien, maar het is gelukt! Nathalie is een collega van Toverland, die een jaartje in Nieuw-Zeeland zit om te werken en reizen (hetzelfde als ik maar dan in Australië). Heel toevallig kwam ik naar Auckland en zij ook, dus dat werd tijd om af te spreken! De eerste avond zijn we lekker wat gaan eten en hebben we gezellig bijgekletst. We besloten spontaan de volgende ochtend de ferry te nemen naar Coromandel. Eigenlijk zou ik op een eendaagse tour gaan, maar deze was geannuleerd. Ik wilde namelijk onwijs graag de Cathedral Cove en Hot Water Beach zien, maar de volgende ochtend bij aankomst na een twee uurse reis over het water, kwamen we erachter dat de tijd te kort was om deze twee bezienswaardigheden te bezichtigen. We hadden de keus om naar de 'Lost Springs' te gaan. Dit is een warmwaterbron, dus puur natuur! Het ziet er letterlijk uit als een paradijs en dat gemaakt van de natuur! Het water wordt ook opgewarmd door de grond en is dus niet aangelegd. We hebben hier heerlijk genoten van een uurtje in deze bron met een cider en cocktailtje erbij. Totdat we erachter kwamen dat we nog vijf minuten de tijd hadden voordat de bus ons kwam halen. Dit was dus letterlijk met de bikini de bus in en boot op, maaar..... we hadden een geweldige tijd en ik vond het geweldig leuk om Nathalie weer te zien en om haar verhalen te horen!

Op 5 januari vertrok mijn Stray bus richting in het zuiden van Auckland. In de bus heb ik al aardig wat mensen leren kennen, waaronder een Engels meisje Alex waar ik het goed mee kon vinden. Toen onze vrouwelijke buschauffeur/gids vroeg wie er allemaal uit Nederland kwamen, brak de hel los! Ongelooflijk, ongeveer drie kwart van de bus is Nederlander! Hier is de populatie Nederlanders veel hoger dan in Australië. Of ik hier heel blij mee ben, weet ik nog niet, maar het zijn leuke mensen! Onze eerste halte onderweg naar Raglan was een waterval; Bridal Veil Falls. Een hele mooie grote waterval die we helemaal naar beneden en weer omhoog zijn gelopen. Het weer is prachtig btw! Vervolgens gingen we door naar Raglan. Dit is een surfersplaatsje waar je 's middags surfles kon volgen. Ik besloot dit niet te doen, aangezien ik al in Australië surfles heb gehad. We hebben lekker aan het strand gelegen die middag en die avond hadden we met een groot deel van de groep een Sunset boatcruise met een mooie zonsondergang (want we hadden mooi weer!). Ik heb de Nederlanders wat beter leren kennen, en het was een zeer geslaagde en gezellige avond op de boot!

De volgende ochtend gingen we op naar Waitomo. Waitomo staat bekend om zijn gloeiwormgrotten. We hadden hier precies vier uur tijd om een activiteit te doen en ik besloot de Tubing Experience te doen samen met meerdere mensen van de bus. Ik vond het zeker een gave twee uur onder de grotten, maar eigenlijk had ik zelf iets meer actie verwacht en gewild. Maargoed.. we begonnen met het aantrekken van onze mooie waterpakken en schoenen en gingen op weg richting een ladder naar de grot. Het was ongeveer 8 meter diep en moesten met ons lampje het zwarte touw onder de grond volgen. De hele tour moesten we lopen, klimmen, zwemmen door het ijskoude 10 graden water en tubing door de grotten. Dit is een band waarmee we onder de grotten vaarden en duizenden gloeiwormen konden zien gloeien. We leerden dat het licht kwam van de poep van de gloeiwormen. We kregen veel informatie en toen we eenmaal in een lange rij met allemaal banden aan elkaar vast zaten, werden we door de grotten heen getrokken en hebben we liedjes gezongen. Het was zeker een hele mooie en leuke ervaring, maar zoals gezegd; ik houd van een beetje meer actie. Na deze ervaring gingen we door een waterval van 7 meter hoog. Naja 7 meter hoog is natuurlijk niks voor een waterval, maar dit is de hoogste waterval van de wereld waarover je kunt raften. Ik besluit het raften echter te bewaren voor het zuidereiland, aangezien je daar veel langer kunt raften en de hele raftbaan veel beter is dan deze.

Hierna werd het tijd voor iets cultureels. Hier in Nieuw-Zeeland leeft de Maori cultuur. Deze avond hadden we de kans om meer over deze cultuur te leren. We werden naar een Maori cultuur centrum gebracht waar we hartelijk werden ontvangen door een Maori familie. We kregen een ceremonie in het centra waar we min of meer werden toegelaten door de cultuur. In deze ruimte mocht je ook geen schoenen aan, petten dragen of eten/drinken mee naar binnen nemen. Na deze ceremonie, voornamelijk in de Maori taal waar we niks van verstonden, stond het lekker diner voor ons klaar. Daarna werd het tijd voor de culturele avond. De familie voerde een show op met Maori muziek en dansen. Ook leerden we vele Maori woorden en leerden we zelf Maori dansjes die we daarna moesten opvoeren. De meiden kregen namelijk een dans met een Poi (een soort touw met een bol eraan) aangeleerd en de heren een stoere dans. Omdat we in de ceremonie zaal sliepen met z'n allen, kregen we daar om 10 uur 's avonds een storytelling en mochten we vragen stellen over hun cultuur. Ik moet zeggen dat ik erg moe was en lang niet alles heb gevolgd, maar ik vond het een heel leuk idee van Stray om ons hier een nachtje te laten verblijven en te leren over deze cultuur.

Na een lekker ontbijt de volgende ochtend werden we gebracht naar Hobbiton!! Nee, ik ben geen grote fan van The Hobbit of The Lord of the Rings, maar ik heb de films gekeken in de Sydney winter, omdat ik me een beetje verplicht voelde deze te zien voordat ik naar NZ zou gaan. Ik ben niet zo van vecht- en actiefilms, maar de piecefull parts van de film en de gehele verhaallijn en natuur vond ik wel enorm mooi. Daarom besloot ik toch naar Hobbiton te gaan, één van de locaties waar de films werden opgenomen. Dit zijn de Hobbit huisjes, waarvan er 44 in totaal zijn. We kregen een rondleiding door een gids en konden het gehele landschap bekijken. Ik had het allemaal niet zo mooi verwacht in het echt, maar het was prachtig! Het landschap en de schattige kleine hobbithuisjes die verschilden per grootte voor filmeffecten. ik besefte het pas laat dat ik ECHT op deze filmlocatie stond en hoe gaaf het eigenlijk is omdat de film natuurlijk mega bekend is. Dit is zeker een hoogtepunt uit mijn reis en ik wil stiekem alle films nu toch opnieuw zien om de locaties te herkennen. Een mooi vooruitzicht dus op het vliegtuig naar huis. Eenmaal in Rotorua aangekomen ben ik van de Stray bus afgestapt. De rest van de groep gaat verder naar het zuiden, maar omdat ik de Everywhere Pass heb, wil dat zeggen dat ik ook nog een extra stukje oostkust erbij pak de komende dagen. Ik moest dus afscheid nemen van de groep met vele Nederlanders, wat ik stiekem toch ook wel erg jammer vond. De groep was echt leuk, maar ik weet ook dat ik weer nieuwe leuke mensen ga leren kennen op de bus de volgende dag. BTW. Iets heel raars. Er zat een Nederlandse jongen in de bus; Danny. Ik meen het serieus als ik zeg dat die voor 95% lijkt op mijn broertje Marijn. Exact hetzelfde gezicht, zelfde haar alleen iets blonder, dezelfde neus, mond, tanden, kin, wenkbrouwen en figuur. Ik zou zo zeggen dat het broertjes van elkaar zijn en ik kan nog steeds niet geloven hoe erg ze op elkaar lijken. Maargoed, ze zeggen dat er van iedereen een dubbelganger in de wereld is, dus dit zou hem wel eens kunnen zijn, haha.

De avond na Hobbiton besloot ik naar Hells Gate te gaan in mijn eentje. Ik vond het heerlijk om even alleen te zijn, zonder backpackers om me heen en steeds sociaal te moeten zijn. Hells Gate is een actief geothermaal veld met 50 baden. Dit is een soort actief gebied met modderbaden, waarbij alle modderbaden verschillend van elkaar zijn in grootte, diepte en temperatuur. Je ziet de stoom van de warmmodderbaden afkomen en het kokend modder bubbelen of omhoog springen. Het warmste bad was 144 graden en het bubbelende water kan hoogtes van drie meter bereiken. Het stinkt enorm in dit gebied, maar na een wandeling van 30 minuten langs alle modderbaden, die allemaal een andere naam en andere eigenschappen hebben, kon ik genieten van een lekker modderbad (van puur natuur), wat goed is voor je huid en op dit op geen enkele andere plek in Nieuw-Zeeland kan doen. Na 20 minuten in dit lekker modderbad, kon ik mezelf afspoelen en nog lekker nagenieten in het spagebied. Een heerlijke avond (en dag) om op terug te kijken.

De vier dagen daarna begon mijn oostkust tripje. We kregen een kleiner busje met 11 mensen aan boord en met deze gids zouden we langs de mooiste plekken van de oostkust komen. We hadden Jason als gids, maar ook een man die getraind werd; Grey. Helaas deed hij het op de tour nog niet zo goed (vooral zijn rij-vaardigheden waren niet zo denderend) en zijn we zelfs over een schaap heen gereden! Zo zielig! DMaargoed, onze eerste stop na een aantal uren in het busje was Gisborne. Dit is een surfersplaatsje waar beroemde internationale surfers vandaan komen. Je kunt vanaf het strand om de mooie witte bergen kijken aan de overkant, erg mooi! Na een mooie strandwandeling, gingen we alweer door naar onze accomodatie aan het strand, waar we de volgende ochtend de zonsopgang hebben bekeken. Dit is de eerste zonsopgang in de wereld en die heb ik duidelijk mee mogen maken op zaterdag 9 januari! Prachtig! Na een wandeling door Gisborne zelf en een mooi lookout punt over de stad en zee, zijn we doorgereden naar Tolaga Bay. Dit strand staat bekend op zijn pier. Het is de langste pier van Nieuw-Zeeland; 660 meter lang. We zijn over de pier gelopen en hebben genoten van het mooie weer en de omgeving tussen de bergen. Net zoals de volgende stop; Tokomary Bay, hebben bijna alle stranden enorme bergen aan omgeving eromheen. Dit maakt de hele oostkust prachtig om als toerist langs te rijden, maar helaas is het minder toeristisch dan de rest van NZ. Ook hier hadden we weer een prachtige accomodatie met uitizcht over de zee en de bergen. Het strand was op twee minuten van het hostel en hier hebben we lekker een duik in de zee genomen en genoten van de woeste golven. De volgende ochtend gingen we door naar het volgende strand aan de oostkust; Maraehako bay. Onderweg zijn we bij wat lookouts gestopt en zo ook bij een kerk. Onze gids maakte ons wijs dat we in deze kerk, omdat het zondagochtend was, onze maoridans moesten voordoen in de kerk. We hebben serieus de dans voor de kerk nog eens doorgenomen en zijn toen nietswetend de kerk binnen gelopen en zijn gaan zitten op de bankjes. Al gauw kwamen we erachter dat de gidsen zelf niet op kwamen dagen en dat het dus allemaal een grap was. Maargoed, eenmaal in Maraehako bay aangekomen, stonden mijn ogen versteld van deze accomodatie aan het strand; PARADIJS! Het hostel lag direct aan het strand, met hangmatten, jacuzzi en een kampvuur. We konden snorkelen en kajakken, maar door de woeste golven deze dag was het toch niet mogelijk. Maar ik vond het stiekem niet erg omdat ik me als een prinses in een paleis voelde in deze prachtige accomodatie en omgeving. We hebben lekker rustig aangedaan op het strand en genoten van een vrije middag. Die volgende ochtend was het tijd om terug te keren naar Rotorua, waar we de vierdaagse reis waren gestart. Die middag besloot ik nog naar Wai-O-Tapu te gaan. Dit is het kleurrijkste en meest gevarieerde geothermisch gebied van NZ. Het heeft vele ingezakte kraters, koude en kokende modderpoelen, zwavelgrotten en sinterterrassen. Een erg mooi gebied en vooral de verschillende kleuren water waren mijn top 1! Ik had een meisje in de bus ernaar toe leren kennen, waar ik gezellig mee het gebied ben gaan verkennen.

Op 12 januari ging de reis verder richting het zuiden van het noordereiland. Ik kreeg een nieuwe bus met nieuwe gids, genaamd Cookie. Alle busdrivers hebben bijnamen, wat het erg leuk maakt. Zo heb ik Muesli en Nath al gehad. Helaas was ik minder enthousiast over de bus met mensen, aangezien ik echt probeerde met de mensen een band te krijgen, maar het verliep moeizaam. Het duurde even voordat ik aansluting gevonden had. Iedere bus is weer anders met andere mensen en deze beviel me nu eenmaal wat minder. De drie Duitsers uit mijn vorige bus stapten ook uit, wat ik erg jammer vond. Het aparte was wel, dat ik in het begin van de reis met die drie Duitsers niet veel had, omdat ik Engels tegen ze praatte. Ik wil zoveel het kan Engels praten, maar dat stond hun niet zo aan. De laatste twee dagen kon ik het stiekem toch niet laten om Duits te praten, en toen vonden ze me in een keer geweldig. Het waren wat jongere meiden, ze zagen er letterlijk uit als 15, maar erg apart wat een taal het verschil kan maken?? Onze eerste stop na het afscheid met de drie Duiters waren de oudste ´carvings´ van Nieuw-Zeeland. Dit zijn tekeningen die in de muur zijn gekrast. Daarna gingen we door naar een kleine waterval en als eindstop; Lake Aniwhenua. Dit is een hostel direct aan een mooi meer waar we weer veel dingen over de Maori mensen hebben geleerd. We werden weer hartelijk ontvangen door een familie waar ik heb geleerd van een Flex plant een armbandje te maken, die ik als herinnering mee naar huis kon nemen. Ook kregen we die avond een heerlijk avondmaal wat allemaal bereid werd onder de grond. Ze verwarmden stenen onder de grond, legden daarna vervolgens al het vlees, groenten en aardappelen erop, er werden doeken overheen gegooid, en 1,5 uur later was het allemaal gaar. Heel apart om te zien, maar het schijnt ook erg gezond te zijn. Ook kregen we die avond allemaal brieven te zien van kinderen uit hun Maori school in de buurt. Omdat het vakantie is hadden we niet de gelegenheid om de school met kinderen te bezoeken, maar daarom lieten ze ons brieven lezen die de kinderen hadden geschreven aan de Stray bus (ons dus). De Stray bus gaat namelijk normaal langs om verhalen te delen met de kinderen over reizen en de verschillende nationaliteiten in de bus. Erg leuk en jammer dat we deze kans niet hadden. In ieder geval kwam er in de brieven naar voren dat de kinderen het echt waarderen en veel van verhalen van backpackers leren en dit onthouden. Interessant is het zeker!

De volgende ochtend gingen we weer verder op weg met als eerste stop; a hot spring. Dit is letterlijk water wat verwarmd wordt door de aarde en waar we dus lekker even konden genieten. Het water was bloedheet, zo'n 40 graden, maar een lekkere start van de dag. De volgende stop waren de Huka Falls. Dit is een bekende waterval die zo'n 10 meter breed is en waarover gejetboat wordt. Vervolgens gingen wat mensen Skydiven en had ik tijd om de stad Taupo te verkennen met het Taupo meer. Dit meer is net zo groot als Singapore. Na deze stop zijn we langs het meer gereden en hadden we uiteindelijk een 42 kilometer lange weg door de middle of nowhere, met als eindbestemming een lodge in de middle of nowhere zonder mobiel of internet bereik. Op de weg kregen we nog te maken met 2000 schapen op de weg, wat ook zeker een spektakel was voordat we die voorbij waren gereden. De lodge in de middle of nowhere is een prachtige plaats tussen de bergen. Die avond hebben we lekker bij het vuur gezeten en heb ik de busmensen wat beter leren kennen. De volgende ochtend besloot ik na het uitslapen en relaxen in het zonnetje (ja ik heb eindelijk prachtig weer!), samen met drie meiden een hike te doen naar een waterval. De hike was zelf niet spectaculair, maar de uitzichten onderweg en de waterval zelf zeker! Onderaan de waterval was je letterlijk in een soort vallei, een prachtige locatie! De twee nachten in the middle of nowhere zijn me goed bevallen; vooral door de locatie tussen de bergen!

Op 14 januari was het tijd voor de Tongariro Alpine Crossing. De groep voor ons de dag ervoor had prachtig weer, dus ik hoopte ook deze dag op mooi weer. Echter bleek het erg bewolkt te zijn op de dag zelf, maar we mochten tenminste de berg op! De dag begon om 5 uur, erg vroeg dus, maar het is een lange hike. Tongariro heeft meerdere bergen, waar we op twee actieve vulkanen zijn gelopen. De hike die ik heb gedaan is de bekendste op de Tongariro en is 20 kilometer lang en 1967 meter hoog. Het duurt in totaal 7 uur, waarvan de eerste drie uur het zwaarste zijn. Het was de zwaarste wandeling die ik ooit heb gedaan. Op de weg terug naar Auckland over drie weken wil ik graag hier nog een keer uitstappen om de berg Mount Doom op te lopen, waar je letterlijk over de rand van een krater kunt lopen. Dit is tevens een Lord of the Rings locatie (Mordor). Toen we begonnen met lopen, bleken de weersomstandigheden iets slechter te zijn dan verwacht. We zagen mensen teruglopen die het te gevaarlijk vonden boven. Eenmaal de weg omhoog kregen we namelijk te maken met windsnelheden van wel 70-75 km/h. De groep na ons mocht de berg al niet meer op, omdat dat te gevaarlijk was. Over 60km/h is het eigenlijk al te gevaarlijk. Maargoed, ik ging samen met mijn hikebuddy uit Denenmarken voorop en we waren (op één jongen na), als eerste boven op de berg! Het was een behoorlijk avontuur om daar te komen, aangezien het ijskoud was, we ons vast moesten houden aan stenen en elkaar, moesten bukken en kruipen en rennen van plaats naar plaats. Het was behoorlijk eng, aangezien je vaak aan beide kanten van de berg af kunt vallen en zelfs een jongen van onze groep is gevallen daar! Hij heeft het gelukkig overleefd. Het leek net of ik de Mount Everest aan het beklimmen was. We konden soms amper het pad zien en moesten vertrouwen op de mensen die voor ons liepen. Na 2,5 uur in deze weersomstandigheden waren we op de berg en begon het weer op te klaren. Langzaam werd het warmer en begon de zon tevoorschijn te komen. De weg naar beneden was prachtig met mooi uitzichten. Toen konden we eindelijk genieten van het mooie gebied. De eerste 2,5 uur hebben we namelijk niks kunnen zien en waren we alleen bezig met het overleven in dit weer en proberen niet van de klif te vallen. Uiteindelijk kijk ik hier met veel plezier op terug en vind ik het stiekem ook wel erg gaaf dat we zo'n avontuur hebben beleefd, ondanks dat we niet veel konden zien in het begin. Een mooie ervaring om op terug te kijken.

De volgende ochtend gingen we op weg naar Wellington, de hoofdstand van NZ. Het was een lange rit, daarom maakten we wat stops onderweg, zoals een wedstrijdje laarzen gooien en een outlet dorpje. Eenmaal in Wellington aangekomen, kwam ik er al gauw achter dat er niet bijzonder veel te doen was. Het weer was ook niet mooi, dus besloot ik naar de Les Mills fitness te gaan. Die hebben ze in Auckland, maar ook in Wellington. Ik heb een lesje CX works, Bodypump en Bodyattack gedaan met veel plezier! Wat heb ik het gemist de afgelopen tijd en wat moest ik nu hard werken. Haha. Ik merk nu al verschil met toen in Sydney. Hopen dat ik niet te veel kracht ga verliezen de komende weken. Maar net als in Auckland, is deze fitness ook geweldig met super instructeurs! Genieten en hopen op niet te veel spierpijn de komende dagen na een 7 uur hike en 2,5 uur training in de sportschool.

Op dit moment zit ik op de boot richting het zuidereiland! Een nieuw avontuur in een schijnbaar nog mooier gedeelte van NZ. Ik ben benieuwd!

Bedankt voor het lezen en tot gauw!

Anna