New Zealand; (the rainy) south Island

Lieve lezers,

Na mijn drie weken noordereiland, was het tijd voor het zuidereiland. Het gedeelte waar ik het meeste naar uit keek hier in NZ. Op 17 januari gingen we met de hele Stray bus, zonder bus, de boot op en ontvingen we een nieuwe bus in Picton. Cookie, de busdriver, ging helemaal met ons mee naar het zuiden, wat ik niet erg vond aangezien hij een erg goede gids is! De eerste keer dat die mijn naam op de lijst zag staan en mijn naam uitsprak kwam er ; Wenkel uit. Sindsdien was mijn bijnaam Wenkel op de bus. Op de boot konden we genieten van prachtige uitzichten en spotten we de eerste bergen van het zuidereiland.

Via Nelson, een rivier waar een gedeelte van de Lord of the Rings gefilmd werd (de rivier waar de dwergen in tonnen erin rollen) en een tussenstop bij een outlet waar ik een regenjas heb gekocht (mijn paraplu heeft het namelijk al begeven), zijn we doorgereden naar Abel Tasman. Dit is een nationaalpark in het westen van het zuidereiland. Het is het kleinste nationale park, maar tevens wel een van de mooiste en meest zonnige/warme gedeeltes van NZ (wat mij helaas niet gegund is, maar meer daarover later in de blog.. )! Onze gids zei dat het weer niet slecht ging worden, maar mijn telefoon zei helaas iets anders. Bij aankomst bleken de mensen die wilden skydiven niet konden gaan vanwege het weer. Dit was al een slecht teken. 's Avonds hebben we gezellig met z'n allen gegeten, een verkleedpartijtje gedaan en brood geroosterd boven het vuur. Het regende nog niet deze dag, maar 's nachts goot het er met bakken uit!

De volgende dag hadden we een hele dag in Abel Tasman en kon je kiezen uit verschillende activiteiten. Ik wilde heel graag de combo ; kayakken - zeilen - hiken doen. Dit zou een volle dag zijn, maar helaas kregen we al een dag van te voren een telefoontje dat het gecanceld werd door het weer. Daarom besloot ik canyoning te doen. 's Morgens om 7.40u stond ik samen met een andere Nederlandse klaar om canyoning te gaan doen. Echter toen onze shuttle voor de deur stond, deelde de heer ons mee dat ook de canyoning werd gecanceld. Door de bakken regen van vorige nacht, was het nu te gevaarlijk. Daar stonden we dan te balen dat alles gecanceld werd door het weer. Er was nog een optie ; kayakken. Het kayakken ging wel door en na een instructie van een uur (ik had nog nooit gekayakt) en alle zwemvesten en gedoe, konden we om 10 uur de zee op om te kayakken. Het regende nog niet, dus dat was afkloppen! Samen met Lynn ben ik in een kayak gaan zitten en zijn we langs de kust en de eilanden gekayakt. Het is hier inderdaad mooi, maar erg jammer van het weer, want mensen zeggen dat het een paradijs is als het weer mooi is. Met de zon ziet er hier alles 1000x mooier uit. Dan zie je de felblauwe zee beter en kun je lekker aanleggen bij alle baaitjes en stranden. Dit kon nu niet, aangezien het veel te koud was. Tevens hebben we wilde zeehonden gespot op een eiland en hebben we ongeveer 4,5 uur gepaddeld op het water. Op de weg terug zijn we wel verdwaald geraakt op zee. We wisten niet of we bij de goede gele vlaggen waren aangelegd. Eenmaal verder en terugpeddelend (de gele vlaggen waren namelijk wel de juiste plek), begon het kei hard te regenen! De laatste 15 minuten zijn we dus nog kleddernat geworden door de regen en moesten we ook door deze stortregen terug naar het hostel lopen. Tevens werd ik gebeten door een bij, wat ook geen pretje was. Na een slecht begin, een redelijk midden (kayakken) en een slecht einde, was ik blij die avond in een heerlijk warm bedje te kunnen kruipen.

De volgende ochtend vertrokken we in de regen naar Westport, een plaatsje in het westen van het zuidereiland waar we de kans hadden om te surfen. Ik had hier niet veel zin in door de kou, dus hebben we een mooie coastalwalk gedaan (en hoera zonder regen!). Vervolgens zijn we doorgereden naar een andere wandeling ; Pancake Rocks. Dit was een mooie wandeling langs de kust met mooie rotsformaties. Het deed me een beetje denken aan de Great Ocean Road in Australië. We waren net op tijd terug voor de regen, maar iedereen zegt ook; The weather is unusual bad this year. Eenmaal in Franz Josef aangekomen, kon ik genieten van de enorme bergen om me heen! Franz Josef staat bekend op zijn gletsjers, waar je bovenop kunt met een helicopter. Deze gletsjers zijn erg bijzonder omdat er veel veranderd in het klimaat en deze gletsers elke dag een meter ijs kwijt raken. Grote kans dat die er over een aantal jaar niet meer is. We hebben foto's gezien van 2008 en konden dit met nu vergelijken. Ongelooflijk hoeveel ijs er al weg is! Die volgende ochtend besloot ik een wandeling met een gids te doen naar de gletsjer (niet erop, maar we konden hem vanuit de wandeling zien). Helaas hadden de mensen die de helicopter naar de gletsjer wilden nemen niet zo veel geluk, want ook deze activiteit werd gecanceld door het weer. Ik heb veel informatie gekregen over de gletsjer tijdens de wandeling, de natuur eromheen en de dieren. Het regende niet, maar het was wel koud! Daarna had ik toegang tot de hot pools. Hier heb ik lekker drie uur gerelaxt in het warme water van 36 tm 40 graden. Heeerlijk genieten!

Die dag erop gingen we door naar de volgende gletsjer; Fox Glacier. We hebben het kunnen zien van een afstandje, maar de bus dropte hier alleen wat mensen af en daarna zijn we doorgereden. Helaas regende het weer, waardoor we een picknick op het strand moesten overslaan. Om de sfeer er toch maar goed in te houden, hebben we in de bus spelletjes gedaan. Dat beurden ons allemaal een beetje op, aangezien we al onwijs veel regen hebben gezien en er zoveel activiteiten al gecanceld waren. Maar helaas hebben de spelletjes niks geholpen tegen de regen.. We zouden namelijk de op één na mooiste scenic driveway door Nieuw-Zeeland doen, maar door de regen, mist en wolken hebben we weinig van de scenic drive mee kunnen krijgen. Eenmaal bij Wanaka aangekomen klaarde het weer gelukkig wat op en hebben we toch nog wat van de hoge mooie bergen mee kunnen krijgen! Die avond was de bootcruise gecanceld die we met z'n allen wilden doen door het weer. Het zal weer eens niet? Nu regende het niet, maar was er een te sterke wind. Verdorie!

De volgende ochtend (23 januari) had ik mijn fingers crossed voor een activiteit die ik in Wanaka wilde doen, en dat was namelijk; een vliegtuig vliegen! Ik had de kans om mijn eigen vliegtuigje te besturen. Gelukkig was het niet gecanceld en ben ik samen met een andere Nederlandse 'Barbara' een vliegtuig gaan besturen. Eerst kregen we informatie over hoe we het moesten besturen. Vervolgens ging Barbara eerst vliegen en was ik haar passagier. Zo kon ik foto's van haar maken en genieten van het uitzicht. We hadden namelijk pachtig uitzicht over het meer en de bergen! Helaas schommelde en schudde het vliegtuigje wel behoorlijk, waardoor ik misselijk was geworden na 20 minuten. Eenmaal aan de grond kon ik was frisse lucht happen en me voorbereiden op mijn vlieglesje. Barbare heeft foto's en filmpjes gemaakt als mooie herinnering. Ik mocht opstijgen, vliegen en sturen in de lucht en landen! De piloot was er om me te helpen en om alles in de gaten te houden. Ondanks dat ik me misselijk voelde genoot ik van ieder moment, op ééntje na. Hij vroeg me op een gegeven moment om over de bergen te gaan vliegen. Dus ik stuurde richting de bergen en eenmaal boven de bergen aangekomen, zakten we in één keer een heel stuk naar beneden. Nog geen 5 sec daarna schoot het vliegtuig weer een heel eind naar beneden. Mijn hart ging te keer en ik was bang letterlijk neer te storten hier boven Lake Wanaka. We zijn zo snel we konden van de bergen af gevlogen en we zijn niet neergestort! Gelukkig maar! Barbara en ik hebben lekker nagenoten in de bus (met een lekker fruitijsje erbij) richting onze volgende bestemming; AJ Hacket. Dit is een bungyjump, waar we met z'n allen Suzanna (meisjevan de bus) hebben zien springen. Ik besloot geen bungy te doen hier. Die avond arriveerden we in het hart van het zuidereiland; Queenstown! De place to be voor alle ruige activiteiten zoals bungyjumpen, jetboaten, skydiven, canyoning en ga zo maar door. Het plaatsje ligt tussen enorme bergen en langs een meer. Mijn favoriete plaats tot nu toe!

Daarom besloot ik de volgende ochtend, ook al regende het, de jetboat te nemen. Na een uurtje rijden door prachtig mooi landschap, waarin we delen zagen van de Lord of the Rings en ik me ook echt in de film voelde van Lord of the Rings, arriveerden we bij de jetboat. Er werd ons verteld dat een jetboat driver in totaal 2000 uren moet maken, voordat hij passagiers mee mag nemen. Dat zijn behoorlijk wat uren, en dat mag ook wel aangezien we met de jetboat langs de rotsen af gingen. Zou hij hier 1 cm afwijken, had hij er makkelijk iemands hoofd af kunnen varen. Ditzelfde geldt eigenlijk ook voor de drive naar de jetboat. Het landschap was prachtig, maar we reden langs de kliffen af en de chauffeur parkeerde soms 1 cm van de rand af om ons een foto van het landschap te laten maken of om iets te vertellen. Een very risky part of the day , maar de jetboat trip was erg leuk! Zo draaiden we ook regelmatig een vol rondje om ons as heen en scheurden we over de rivieren tussen de canyon (en dat zonder gordels!). Dit was part 1 van een geweldige dag. Het begon namelijk na het jetboaten wat op te klaren (helaas geen blauwe lucht of zon, maar het was tenminste droog). Ik en Pia zijn de Queenstown hill (904m hoog) opgelopen. Een flinke berg waar we 2 uur omhoog zijn gelopen. Het was een flinke wandeling maar het uitzicht was het meer dan waard! Wat was het uitzicht prachtig! En hoe hoger we kwamen hoe beter het uitzicht. Het had wat moeite gekost, maar ik liep de weg naar beneden met een big smile. Vervolgens moest ik me die namiddag gaan voorbereiden op mijn canyonswing! Dit is de hoogste cliffjump van de wereld! We sprongen letterlijk in een canyon met een rivier. De freefall is 60 meter dat wordt vervolgd door een swing. We konden kiezen uit 70 jumpstijlen en de canyonswing is 109 meter hoog. Ik besloot twee keer ervan af te springen, waarvan de eerste keer een glijbaan, zodat ik enigszins van het uitzicht kon genieten. Ik was de eerste springer! Er waren zo'n 7 andere mensen van de Straybus die gingen springen en wat mensen van de bus die kwamen kijken dus het was heel leuk om elkaar wat aan te kunnen aanmoedigen. Mijn eerste jump was ik dan ook totaal niet bang en zodra ik kon ben ik naar beneden gesprongen/gegleden. De vrije val leek een beetje op de vrije val uit het vliegtuig bij parachutespringen. Een geweldig gevoel! De mannen die zorgen voor veiligheid en je vast maken enzo, waren ook onwijs leuk! Ze waren met iedereen grapjes aan het uithalen. Bijv bij het aftellen, laten ze de persoon al bij 2 gaan en niet bij 1. Of als het te lang duurt duwen ze je ervan af. Ze weten precies hoe ze overal op in moeten spelen. Ook hadden ze nog nooit een korte Nederlander gezien, Nederlanders zijn over het algemeen lang. Nadat iedereen zijn eerste ronde door was, was het mijn beurt voor de tweede sprong. Nu wilde ik iets extemers doen en besloot voor salto's achteruit te gaan. Echter begon ik nu wel zenuwachtig te worden, aangezien ik erg bang was in het touw verwikkeld te raken. Nu duurde het wat langer voordat ik beneden was, maar toen ik eenmaal sprong en maar salto's bleef maken, vond ik het geweldig! Ook de heren boven aan stonden er van te kijken. Geweldig! En ik heb de filmpjes en foto's van de sprongen genomen, dus heerlijk om terug te kijken en de twee verschillende Wencke's te zien!

Die volgende ochtend, 25 januari alweer, besloten ik, Barbara en Pia de gondel omhoog op de andere berg te nemen. Hier had je ook een mooi uitzicht over het meer, maar niet zo mooi als op de Queenstown hill. We zijn hier gaan lugen, oftewel een soort van rodelen maar dan met karretjes. Hier hebbe we twee verschillende parcours gedaan met nice views over het meer en de bergen. Helaas begon het al een beetje te regenen en wilden we de 6 uur durende hike doen boven op de berg. Na 45 minuten bergop lopen, zonder enige mooie uitzichten, hebben we besloten terug te lopen aangezien het steeds harder begon te regenen en het tot nu toe de wandeling niet waard was. We hebben nog even bovenaan gewacht op mooi weer (1,5 uur), maar helaas zonder succes.

Hierna begon mijn reisje naar the deep south. We kregen een nieuwe buschauffeur; Lantern en begonnen met onze reis richting Milford Sound. Een van de hoogtepunten van Nieuw-Zeeland. Het is een groot meer met bergen die zo hoog zijn dat wij de toppen niet eens konden zien (door de regen en wolken =( ). Tjaa, ook hier hadden we weer veel pech. De weg ernaar toe zou ook onwijs mooi moeten zijn, maar door de mist, wolken en regen konden we er weinig van zien. Milford Sound is ook een van de meest regenachtige plekken op aarde, en ik had nu eigenlijk niet verwacht dat ik degene was met een zonnetje hier. We hebben over het meer een boatcruise gedaan. Het was nog steeds mooi met duizenden watervallen van de bergen, maar ik genoot iets minder van de boottrip zelf. We zijn nat geregend en wat was het koud! Op de weg terug zijn we de alpine papegaai tegengekomen. Deze groene papegaaien sterven uit en er zijn er nog maar 2000 van. Deze beesten staan erom bekend om het rubber kapot te maken van de auto's. Zo deed dat er eentje bij onze bus. Heel grappig om te zien, iets minder leuk voor de bus natuurlijk. Die avond overnachtten we midden in de natuur (genaamd Gunns Camp) tussen de bergen, waar we zelfs geen stroom en bereik hadden.

De volgende ochtend ging het in de regen verder op weg naar Bluff, de stad waar we op de ferry gingen naar Stewart Island. Dit is een eiland ten zuiden van NZ, waar veel mensen een driedaagse hike komen doen. Het was een wilde boottrip en bij aankomst bleek het ook daar te regenen en was het maarliefst 8 graden! Hier was ik niet op voorbereid! Het was ijs en ijskoud en het deed me helemaal denken aan Nederland. Die avond zijn we wilde pinguins gaan spotten aan het strand (in de regen!), omdat deze na zonsondergang actief buiten de zee worden. Overdag zijn ze namelijk aan het jagen. Het was heel schattig om ze te zien! Daarna gingen we op zoek naar Kiwi bird (mensen hier in NZ worden ook Kiwi's genoemd), maar helaas na 1,5 uur zoeken en door het donker door een bos te lopen (wat ik stiekem best spannend vond), hebben we niks kunnen vinden. Helaas pindakaas. De volgende ochtend besloten we met z'n vieren een auto te huren. We zijn door delen van het eiland gereden waar het mogelijk was, aangezien er heel veel wandelpaden zijn en niet veel autowegen. We konden wel van oost naar west rijden en hebben aan iedere kant een mooie hike gedaan. We hebben heel veel mooie stranden gezien (helaas wel in de kou, dus zwemmen zat er helaas niet in) en daarna ging de boottrip terug naar het vaste land. Dit keer was de trip nog veeeel wilder en ben ik ook echt ziek geworden op de boot. Na een lange rit terug naar Queenstown kwam ik eindelijk na een aantal weken tijd mijn eerste zon weer tegen! Wat heb ik genoten van deze zonnestralen op de bergen en ik was weer helemaal happy. In Queenstown was het ook iets warmer en kon ik mijn korte broekje weer aan.

Ik heb een extra nacht in Queenstown bijgeboekt en besloot die volgende ochtend volop te genieten van de dag, want ja.... de zon scheen!!! Die ochtend heb ik canyoning gedaan. Dit heb ik twee jaar terug ook in Oostenrijk gedaan en vond dit een van de mooiste activiteiten die ik ooit in mijn leven had gedaan. En aangezien Queenstown the adventure capital is van het eiland, moest ik dit zeker hier uitproberen. Helaas viel het me een beetje tegen, aangezien het in Oostenrijk een beetje ruiger was met abseilen van 20 meter hoge watervallen en springen van hele hoge kliffen. Hier in Queenstown zijn we ook wel geabseild en van kliffen gesprongen, maar niet van watervallen en ook allemaal niet zo extreem hoog. We hebben wel geziplined, maar ach,.. dat is geen canyoning en daarvoor had ik het niet geboekt. Desondanks vond ik het nog steeds erg leuk om te doen en was ik de enige van de groep die het al eens gedaan had. Als we gingen abseilen moest ik dan bijvoorbeeld ook van de gidsen naar beneden rennen. Tjaa, ik ben niet bang voor een beetje avontuur en vind het erg leuk. De klif waar we vanaf sprongen was maar 6 meter hoog, maar nog steeds erg leuk. Na een ochtend tussen de rotsen en rivieren besloten we die middag met z'n vieren een fiets te huren en langs het Queenstown meer af te fietsen. De fietstocht was prachtig, vooral met dat zonnetje! Na een heerlijke fietstocht hebben we genoten van een ijsje en de zonsondergang (er was weinig zonsondergang te zien door de bergen, maar de kleuren in de lucht waren prachtig).

Op 30 januari ging de reis verder terug omhoog ; Mount Cook. Via de Lindis Pass met mooie uitzichten kwamen we die middag aan in Mount Cook Nationaal Park. Mount Cook is de hoogste berg van NZ; 3724 meter hoog! Er ligt ijs en sneeuw op de berg en de berg kun je al van verreweg zien. Het zonnetje scheen en ik had helemaal zin in een wandeling naar de berg. Bij aankomst zijn we met de hele groep een 3 uur durende wandeling richting de berg gaan doen en wat was het prachtig! Het weer zat mee, de mensen waren leuk en de uitzichten zooooo mooi! Dit is tot nu toe de mooiste plek van heel NZ! Dit is ook een van de mooiste plekken op de wereld waar je stargazing kan doen, oftewel de sterren of zelfs melkweg kunt zien. Dat hebben we die avond dus mooi gedaan. We zijn met vier mensen van de groep ver van het hostel gelopen waar we bijna geen licht meer zagen. Hier zijn we midden op de straat gaan liggen en hebben we gewacht totdat het pikkedonker was. Heel gaaf zo tussen de bergen! Toen de sterren eenmaal steeds beter zichtbaar werden, zagen we duizenden sterren! Je kon ze zelfs zien schitteren! Er vormde zich de melkweg. En dit vond ik toch wel het hoogtepunt van de avond! We zagen tevens satellieten en we hoorden ijsblokken van de ijsberg afvallen. Een heel bijzondere avond.

En daarna was de dag aangebroken dat ik eindelijk ging raften! Hier keek ik al heel lang naar uit en ik heb gewacht totdat ik het in Rangitata kon doen; the place to be voor white water rafting. Je gaat 2,5 uur lang raften tussen een geweldig mooie natuur, een superblauwe rivier en de meest ruige rivier in Nieuw-Zeeland! Op een schaal van 6, is deze waterrafting een 5 qua wild/ruigheid. Voordat het dan ook zover was, werden we eerst uitgebreid ingelicht over dingen als veiligheid, de uitrusting en vooral de technieken tijdens het paddelen. Het was heel belangrijk de aanwijzingen van de gids op de boot op te volgen, anders kon het wel eens verkeerd aflopen. Er zijn namelijk aan beide kanten rotsen en ook in de midden van rivieren en watervalletjes, dus als je doet wat de gids zegt gaat alles goedkomen. Ik zat in een boot met 5 andere mensen van de Stray bus. De gids vond ik in het begin niet zo leuk, want hij was heel streng en luid en zei in het begin dat we er niet veel van bakten, terwijl ik mijn uiterste best deed. De eerste driekwartier was namelijk vooral oefenen op de rivier met de verschillende technieken; vooruit paddelen, achteruit, draaien, bukken, vasthouden enz., maar ook als er iemand overboord valt, hoe we die persoon weer in de boot krijgen. Of wat we moeten doen als de boot omkiepert. Daarna ging het door naar ruige gedeeltes van graad 1 tot en met 5. Vooral de delen van de rivier met graad 5 waren geweldig! Het was letterijk; paddelen, stop, paddelen, stop, achteruit paddelen, vasthouden! En we moesten maar een beetje afwachten of we er levend uitkwamen! Het ging bij ons super, maar we hebben een andere boot om zien kieperen en bij een andere boot waren er mensen uit gevallen. Ook konden we een gedeelte van de rivier zwemmen, oftewel drijven. De rivier had een vrij sterke stroming en het was een heel leuk gezicht om iedereen te zien drijven. Ik vond het uiteindelijk een hele gave trip en heb ook erg genoten van de omgeving! Ik denk niet dat ik gauw een betere omgeving om te raften zal vinden in de wereld! Plus we hadden top weer! Wat wil je nog meer?

En toen was de dag aangebroken... De officiële laatste stop met Stray, waar je activiteiten kunt doen. Dit is het plaatsje Kaikoura dat bekend staat om zijn gebied met wilde dolfijnen en walvissen. Onderweg hebben we mensen, of beter gezegd de hele bus, in Christchurch afgezet. Veel mensen vliegen namelijk vanaf Christchurch ergens heen, maar ik en 9 andere mensen gaan terug naar Auckland met de bus. Het zonnetje scheen, jippie!, en ik besloot samen met een andere Duitser de whale watching te doen (oftewel; walvissen spotten). Ik heb wel wilde walvissen in de verte gezien, evenals wilde dolfijnen, maar ik heb ze nog niet van dichtbij kunnen zien. Je kon hier ook zwemmen met dolfijnen, maar dit besloot ik niet te doen, omdat je namelijk de dolfijnen niet mag aanraken. Als ik dan met ze ga zwemmen, wil ik ze ook wel aan kunnen raken. Uiteindelijk heb ik hier geen spijt van gehad, aangezien de boottrip geweldig was! Als eerste kwamen we een groep dolfijnen tegen die we een tijdje lang zijn gevolgd. De dolfijnen zwommen vooral, maar sprongen niet echt. Toch kreeg ik hier al de kriebels van, aangezien ik dolfijnen geweldig vind en ik het geweldig vond om uiteindelijk wilde dolfijnen van dichtbij te kunnen zien. Een geweldige start van de boottrip. Daarna gingen we met de boot naar een gebied waar walvissen zouden zitten. Ze hebben een radar aan boord, waardoor ze de geluiden van walvissen kunnen horen en daardoor weten waar we naar toe moeten. We stonden buiten op het dek goed om ons heen te kijken, totdat de kapitein zei; hold on tight! I found a whale! We moesten goed vasthouden en de boot scheurde naar de plek waar de walvis zat. De boot naast ons van dezelfde maatschappij scheurde samen met ons naar de plek, wat een mooi gezicht was. En ja hoor.. daar lag hij.. onze eerste walvis van 16 meter lang! Ongeveer om het uur komen walvissen boven water om lucht te halen. Hij lag een gedeelte uit het water en spoot het water omhoog. Je kon niet de hele walvis zien, wat ik wel jammer vond, maar je kon wel zijn rug en zijn enorme staart zien als hij weer onder water ging. Wat een joekel van een beest was het! Daarna gingen we weer op zoek naar andere walvissen, maar in plaats van walvissen kwamen we honderden en honderden dolfijnen tegen die we gevolgd zijn voor een half uur! En niet zomaar dolfijnen... elke seconde sprongen er wel 3 dolfijnen de lucht in en maakten verschillende trucjes. Ze bleven maar aan het springen en ook onder en naast de boot zwemmen. Dit was zeker het hoogtepunt van de boottrip! Ik heb nog nooit zoveeel dolfijnen bij elkaar gezien, prachtig! Omdat het niet lukte om meer walvissen te vinden (door middel van de radar ook), gingen we terug naar de vorige walvis. We waren namelijk weer een uur verder, dus hij zou weer bijna boven water moeten komen. En ja hoor.. ook een andere boot kwam eraan scheuren en we zagen de walvis boven water komen. We hadden in principe hetzelfde gezien, maar het was zeker weer gaaf om hem nog een keer goed te kunnen bekijken. Na een heerlijke boottrip in het zonnetje heb ik nog een uur lang op het strand gelegen, langs het helderblauwe zeewater hier in Kaikoura. Ik heb lekker na kunnen genieten van de mooie dieren die ik heb gezien en dolfijnen doen echt iets met me! Wat zijn dat lieve en mooie beesten. Daarna kwam ik erachter dat mijn reis er in NZ bijna opzit. In principe waren het de komende twee dagen terug naar Auckland.

De twee volle dagen reizen waren vermoeiend. Op de bus, ferry, bus, overnachting in Wellington en de laatste dag een 10 uur durende drive terug naar Auckland. Maar ik keek stiekem heel erg uit naar Auckland omdat ik weer naar de sportschool zou gaan voor een dagje! Daar zeg ik geen nee tegen. En niet zomaar een dagje sporten.. Een dagje sporten met de wereldberoemde Les Mills instructeurs die de programma's maken! Dit was misschien wel het hoogtepunt van mijn reis. Op dondedag 4 februari ben ik gestart met een lesje Bodystep om 6.30uur. Na een rustpauze begon om 12.10u mijn Bodyjam les met Gandalf (en Nikki), de maker van Bodyjam! Hij deed de nieuwste release en natuurlijk stond ik vooraan om helemaal te kunnen genieten. Wat was het geweldig. Vervolgens deed ik nog Bodypump en CX works en ben ik vervolgens wat gaan eten met drie Duitse meiden die ook op vakantie hier waren. Zij geven zelf ook Les Mills lessen in Duitsland en waren hier ook om mee te doen met de bekende instructeurs. Hele aardige meiden! Na een hapje en een drankje moest ik om 16.10u weer terug zijn voor Bodyattack met Lisa Osborne (maker Bodyattack)! Zij is misschien wel de bekendste Les Mills instructeur en ook hier stond ik weer met een big smile vooraan te sporten op de nieuwste release. De nieuwste releases zijn de week ervoor opgenomen en dat heb ik helaas moeten missen. Na een foto met haar kreeg ik weer te horen dat ze genoten heeft van mijn big smile. Als ik geniet dan kun je dat ook meteen zien! Vervolgens had ik een les waar ik misschien wel het meeste naar uitkeek. Om 17.30u begon Sh'bam met Rachael. Sh'bam is al jarenlang mijn favoriete workout, maar heb ik nu al heeel lang moeten missen aangezien ze het in Sydney niet gaven. Man o man wat was dat genieten met de maker van Sh'bam! En als laatste nog een lesje Bodybalance om de dag mee af te sluiten. Na zo'n 6 uur sporten had ik het wel gehad, maar ik vond het geweldig om dit mee te mogen maken. Zo'n kans zal ik waarschijnlijk niet nog eens krijgen. Ook al had ik de blaren op mijn voeten van de zandvliegen en hoofdpijn.. het zou mij niet tegenhouden deze kans mis te lopen. Een prachtig einde van mijn Nieuw-Zeeland reis.

Morgen gaat het namelijk op met het vliegtuig naar Thailand! Ik kijk ondanks het weer toch met veel plezier terug op NZ. Ik heb regelmatig heimwee gehad naar huis of naar Sydney vanwege het weer. Ik had de maand januari uitgekozen omdat dat de meest zonnige maand is en het ieder jaar topweer is dan. Helaas mocht het er dit jaar niet inzitten. Maar aan de andere kant is NZ wel een erg mooi land met een geweldig landschap en heb ik daar zo nu en dan toch van kunnen genieten.

Bedankt voor het lezen en tot mijn volgende blog!

Wenkel